MUHARREM AYININ ÖNEMİ

 

MUHARREM AYININ ÖNEMİ

Halil İbrahim ATAMAN

Diyanet İşleri başkanlığının Muharrem ayı ile ilgili hutbesi her şeyi anlattığı için paylaşmak istedim.

YÜREKLERİMİZİ SAHRÂ-I KERBELÂ’YA DÖNÜŞTÜRMEYELİM

Hicri 1438 yılının Muharrem ayını idrak ediyoruz. Muharrem ayı, Efendimiz (s.a.s)’in “hürmete şayan bir ay”1 olarak nitelediği, sayısız lütuf ve hikmetlerle dolu kutlu bir aydır. Muharrem ayı, aynı zamanda yüreklerimizde derin yaralar açan elîm Kerbelâ hâdisesine tanıklık eden aydır.

Hz. Hüseyin Efendimiz ve çoğu ehl-i beyt-i Mustafa’dan olan 70 kişi, Kerbelâ’da hunharca katledilerek şehadet şerbetini içmiştir. Hz. Hüseyin ki; Peygamberimizin, “Benim dünyadaki çiçeğim, reyhanım”2 diyerek, “cennet gençlerinin efendisi”3 olarak bizlere takdim ettiği iki güzide torunundan biridir. Hz. Aliyyü’l-Murtaza’nın, Hz. Fatımatu’z-Zehra’nın yavrusu, ciğerparesidir. Bu vesileyle şehadetinin 1336. yılında seyyid-i şüheda Hz. Hüseyin Efendimiz başta olmak üzere Kerbelâ şehitlerini ve bugüne kadar hak, hakikat, adalet, ahlâk ve fazilet için; din, iman, vatan ve millet için can veren bütün şühedayı rahmet ve minnetle yâd ediyorum. Allah, bütün şehitlerimize gani gani rahmet eylesin!

Kerbelâ, İslam ümmetinin, bütün müminlerin asırlardır dinmeyen ortak hüznü ve kederidir. Dünyanın neresinde bulunursa bulunsun; mezhebi, meşrebi ne olursa olsun, kalbinde iman taşıyan, Resûl-i Ekrem’e, ashabına ve ehl-i beyt-i Mustafa’ya muhabbet besleyen her müminin ortak acısı ve elemidir.

Bugün bize düşen, Kerbelâ’yı doğru okumak, doğru anlamaktır. Onu tarihte yaşanmış bir kıssaya, sıradan bir hâdiseye dönüştürmemektir. Bu müessif olaydan ders ve ibret çıkarmaktır.

Kerbelâ’yı anlamak, her şeyden önce Hz. Hüseyin ve arkadaşlarının, uğruna canlarını verdikleri yolun, Kur’an’ın yolu, Muhammed Mustafa (s.a.s)’in yolu olduğunu bilmektir. Onların, uğruna canlarını feda ettikleri yüce değerleri anlayıp yaşamaktır. Tıpkı onlar gibi hak ve hakikate, ahlak ve erdeme, izzet ve onura sevdalı olmaktır.

Bugün Kerbelâ, hepimize taze bir bilinç aşılamalıdır. Kerbelâ, aramızda ayrılık-gayrılığa değil, birlik ve beraberliğe vesile olmalıdır. Rabbimizin, “Allah’a ve Resûlüne itaat edin, birbirinizle çekişmeyin. Sonra içinize bir korku düşer de heybet ve kuvvetiniz elden gider.”4 mesajı gereği Kerbelâ, bizi birbirimize sımsıkı kenetlemelidir.

Bugün bizlere düşen, tarihin sayfalarında yolumuzu kaybetmek değil, tarihten ibret alarak istikametimizi belirlemektir. Bugün Kerbelâ’nın bizlere yüklediği görev ve sorumluluk, gönül kapılarımızı ardına kadar birbirimize açmaktır. Yüreklerimizi sahrâ-ı Kerbelâ’ya dönüştürmemektir. Peygamberimiz (s.a.s)’in “Ey Allah’ın kulları! Kardeşler olun!”5 çağrısına samimiyetle kulak verip aramızdaki kardeşlik ahdini yenilemektir.

Bugün de üzülerek şahit oluyoruz ki İslam coğrafyasında hala Kerbelâlar yaşanıyor. Hala kardeş kanı akıtan, kardeşlerine Kerbelâ zulmü yaşatan zalimler var. Bugün, insanlığın gözü önünde, insanlığın en büyük medeniyet merkezlerinden biri olan Halep acımasızca bombalanıyor. Halep’te ve pek çok İslam beldesinde her gün onlarca masum insan, tıpkı Kerbelâ’da olduğu gibi hunharca katlediliyor. Enkaz altından çıkarılan çocukların, kadınların, masumların bedenleri, aslında insanlığın enkaz altında kaldığını bizlere gösteriyor. Zira insanlık, bütün bu vahşeti, dehşeti, katliamları sessizce izlemeye devam ediyor.

Bu elîm hâdiseler karşısında daha fazla basirete, daha derin ferasete ihtiyacımız var. Ortak değerlerimizi yüceltip, hilkatte eş, dinde kardeş; sevinçte, kederde bir olduğumuzu bir kez daha ilan etmeye ihtiyacımız var.

Hutbemizi Hz. Hüseyin Efendimizin şu duası ile bitirmek istiyorum: Allah’ım! Sana hamdlerin en güzelini arz ediyorum. Allah’ım! Atamızı peygamber kıldığın için sana şükrediyorum. Allah’ım! Bize Kur’ân’ı gönderdiğin ve onun derinliğini öğrettiğin için sana hamd ediyorum. Allah’ım! Bize hakkı gören göz, hakkı duyan kulak ve hakkı düşünen kalp verdiğin için sana şükrediyorum. Allah’ım! Bizi sana şükreden kullarından eyle! Bizi zalimlerden berî, müminlere velî eyle!

Bu güzel dua ve bilgilerden sonra Rahmetli babam Posof lu Aşık Sabit Müdami ATAMAN ın Muharrem le ilgili şiirini paylaşıyorum.

MUHARREM

Bu gün ruz-i matemdir hep umur-i dünyaya

On üç asırdan beri kaydolmuştur künyeye

Âlem- i İslam ağlar Penci Ali Aba ya

Zulmü reva gördüler hafid-i Mustafa ya

Nice kıydı o kâfir Hüseyin-i mücteba ya

Sabretti Eyüp gibi başa gelen belaya

Hüseyin-in çadırında kulak ver vaveylaya

Ahu figan sed fizah gitti arşı alaya

Bütün melekler ağlar ahval-i Kerbela ya

Çırıl çıplak aç susuz hasta Zeynel Aba ya

Âdem den beri böyle zulm olmamış dünya ya

Bu hal ilan olundu ervah-u enbiyaya

Kutbu ğavsi azama guruh-i evliyaya

Kurrrubiyan ağladı arş geldi zelzeleye

Sed be sed lanet olsun Yezid-i bi hayâ ya

Hem ana tabi olan zümre- yi eşkıyaya

Değişti dini mel un üç nefeslik dünyaya

Cihan oldu zulumat döndü şeb-i Yelda ya

Canlı cinli kan ağlar ahval-i Kerbela ya

Çırıl çıplak aç susuz hasta Zeynel Aba ya

Susuz Şehit ölene Fırat ağlar Nil ağlar

Bir içim suya sebep şuhur hafta yıl ağlar

Bu gün matemde cümle arşıdaki kandil ağlar

Mar-ı mur u şir pelenk hem gergedan fil ağlar

Ziruh-i cümle mahlûkat yuvada bülbül ağlar

Sökülünce haymeler çarşaf perde tül ağlar

Kıyam eden nişane berru yaban çöl ağlar

Yaradılmış ne ki var vahşi ifrit kul ağlar

Cemadat bile ağlar ahval-i Kerbela ya

Çırıl çıplak aç susuz hasta Zeynel Aba ya

Dini kaypak olanlar Amr’a Şİmr’e uydular

Köpek gibi leş yeyip cife ile doydular

O masum şehitlerin libasını soydular

Allah dan korkmadılar üryan püryan koydular.

Şam’a adam gönderip her taraf tan duydular

Muzaffer olmuş gibi kalkıp andan tüydüler

Fırat’ın suyu ile kılıçların yuydular

Kufeliler söz verip ikrarından caydılar

Cemadat bile ağlar ahval-i Kerbela ya

Çırıl çıplak aç susuz hasta Zeynel Aba ya

Hele bak Süfyaniler hanedan a nettiler

Üç nefes dünya için dinlerini sattılar

Kimine ağu verip kimin şehid ettiler

Mal bulmuş mağribi tek muradına yettiler

Göre göre özlerin Cehennem e attılar

Biat edelim diye söz verip aldattılar

Sonra İslam alemini birbirine kattılar

Yevm-i mahşere kadar Müdami ağlattılar

Cemadat bile ağlar ahval-i Kerbela ya

Çırıl çıplak aç susuz hasta Zeynel Aba ya